امام جعفر صادق عليه السلام فرمودند:
علم به تعلم نيست بلكه نورى است كه از طرف خداوند بر دلها مىتابد، اينك اگر طالب علم هستى ابتداء از خود
حقيقت عبوديت را بخواه، علم را براى عمل طلب كن و از خداوند بخواه تا فهم شما را زياد كند.
به سه چيز مىتوان حقيقت عبوديت را دريافت.
يكى اينكه بندگان آنچه را كه خداوند به آنها بخشيده است ملك خود ندانند، زيرا بندگان خدا مالك نيستند و هر چه دارند از خدا مىباشد و هر جا خدا امر كند بايد خرج كنند.
دوم اينكه بنده اى هرگز قدرت ندارد با فكر و انديشه خود كارهاى خود را اداره كند،
سوم اينكه هر چه خداوند به او امر كرده و يا از آن نهى نموده است به كار گيرد و از اوامر و نواهى خدا سر باز نزند.
هر گاه بنده اى چيزى را ملك خود نداند مال را انفاق مىكند.
هر گاه بنده اى امور خود را به خداوند واگذارد و بفهمد كه با عقل و تدبيرش نمىتواند امور خود را آن طور كه هست اداره كند، گرفتارىهاى دنيا و مصائب آن بر او گوارا مىگردد،
هر گاه بنده اى به اوامر و نواحى خداوند گردن گذارد ديگر با مردم جدال و مناقشه نمىكند و آنها را آزار نمىدهد.
هر وقت كه آدميان به اين سه خصلت عمل كردند و مورد لطف و اكرام خداوند قرار گرفتند دنيا در نظر آنها كوچك مىشود و شيطان و مردم نمىتوانند بر آنها سلطه پيدا كنند و دنبال جمع كردن مال و تكاثر و تفاخر نمىروند، و قصد رياست بر مردم و طلب عزّت ندارند و اوقات خود را به هدر نمىدهند.
اين اوصاف نخستين درجه پرهيزكاران است.
بحارالانوار جلد۱صفحه ۲۲۴تا۲۲۶
عبدالله بن سنان ميگويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود:
به زودي شما را شبهه عارض گردد؛ پس بدون نشانهاي كه ديده شود باقي بمانيد و در آن ظروف شبهه، كسي بدون امام ، هدايت و نجات پيدا نكند مگر آن كسي كه به دعاي غريق، دعا كند.
عرض كردم: «دعاي غريق چيست؟» فرمود: ميگويي:
يا اللهُ يا رَحْمنُ يا رَحِيمُ يا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَي دِينِكَ
من گفتم: يا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الاَبْصارِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَي دِينِكَ.
حضرت فرمود:«به راستي كه خداي عزّوجل مقلب القلوب و الابصار است اما آنچنان كه من گفتم بگو: يا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَي دِينِكَ.»